Ν.Δ.: Μύθοι και Πραγματικότητα

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009




Οι εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας πλησιάζουν. Ολα τα μέλη - παλαιά ή νέα - πρέπει να συμμετέχουν στην ανοικτή αυτή δημοκρατική διαδικασία. Στο δρόμο προς την κάλπη ακούγονται πολλά, άλλοτε από τους ίδιους τους υποψηφίους κι άλλοτε από "συνεργάτες" τους.

Σιγά σιγά, πρέπει να αρχίσουν να ξεχωρίζουν οι μύθοι από την πραγματικότητα :




ΜΥΘΟΣ 1. «Πρέπει να αγνοήσουμε το παρελθόν του κάθε υποψηφίου».

Σε κάθε εταιρία που πρόκειται να προσλάβει προσωπικό ή συνεργάτες, το πρώτο πράγμα που εξετάζεται είναι το βιογραφικό των υποψηφίων. Σχεδόν σε κάθε πρόσληψη σε θέση του Δημοσίου, η προυπηρεσία όχι απλά αναφέρεται αν υπάρχει, αλλά συνήθως και μοριοδοτείται.
Για την εκλογή αρχηγού κόμματος εξουσίας, ο οποίος και κάποια στιγμή θα κληθεί να αναλάβει τα ηνία της χώρας, ποιος ο λόγος να αγνοείται το αντίστοιχο «βιογραφικό» του κάθε υποψηφίου?


ΜΥΘΟΣ 2. «Η Ντόρα εκφράζει την οικογενειοκρατία».

Είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό όλοι αυτοί που σιωπούσαν επί 12 χρόνια που αρχηγός της Ν.Δ. ήταν ο Κώστας Καραμανλής - ανηψιός του ιδρυτή- ξαφνικά να θέτουν θέμα «οικογενειοκρατίας». Το κωμικοδραματικό γίνεται γελοίο, όταν ο ίδιος ο κ.Σαμαράς από τον οποίο τίθεται έμμεσα το θέμα, είναι απόγονος πρωην Πρωθυπουργού (Εμμ.Μπενάκη) και ανηψιός βουλευτή της δεξιάς.



ΜΥΘΟΣ 3. «Ο Σαμαράς έφυγε από τον Μητσοτάκη, όχι από την Νέα Δημοκρατία»

Ο κ.Σαμαράς το 1993 έριξε την κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη. Το 1995 στέρησε την ευκαιρία διεκδίκησης της πρωθυπουργίας από τον κ.Εβερτ, με την συνεργασία του με τον Α.Παπανδρέου για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Το 1997, με αρχηγό της Ν.Δ. πλέον τον κ.Καραμανλή, ο κ Σαμαράς κατέβασε ψηφοδέλτιο της Πολιτικής Ανοιξης στις Ευρωεκλογές. Ο ίδιος γύρισε πίσω στην Ν.Δ. μόνο όταν το κόμμα του έμεινε εκτός Βουλής και Ευρωβουλής και παρ’ ότι ο ίδιος δήλωνε: «στην Νέα Δημοκρατία δεν γυρίζω και αρχηγό να με κάνουν».
Ο κ.Σαμαράς στάθηκε απέναντι σε τρείς αρχηγούς της Ν.Δ. και όχι μόνο απέναντι στον κ.Μητσοτάκη. Επιπλέον, είναι αξέχαστη η δήλωσή του για τον Ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνο Καραμανλή, με την οποία τον αποκαλούσε «κατάκοπη πολιτική ηγεσία».



ΜΥΘΟΣ 4. «Κι ο Μητσοτάκης έριξε τον Γέρο Παπανδρέου»

Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει υποχρέωση απολογίας της κας Μπακογιάννη για πολιτικές πράξεις που δεν είναι δικές της. Ο καθένας μας κρίνεται για τις πράξεις του και όχι για αυτές των συγγενών του.
Ακόμα κι έτσι όμως να ήταν, ο κ. Μητσοτάκης δεν επέστρεψε ποτέ στην Ένωση Κέντρου από την οποία και έφυγε για να προσχωρήσει στην κεντροδεξιά του Κ. Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας. Κάθε σύγκριση λοιπόν με την κίνηση του κ.Σαμαρά να ρίξει την κυβέρνηση της Ν.Δ. το 1993 και να επιστρέψει σ'αυτήν, είναι παντελώς ατυχής.



ΜΥΘΟΣ 5. «Ο Σαμαράς είχε δίκιο για το ‘Σκοπιανό’»

Ο Κ. Μητσοτάκης είχε έγκαιρα αντιληφθεί κάτι που η υπόλοιπη πολιτική τάξη της χώρας διαπίστωσε με μοιραία καθυστέρηση: ότι δεν ήταν διεθνώς εφικτή η τότε εθνική γραμμή «όχι η λέξη Μακεδονία στην ονομασία των Σκοπίων», τη στιγμή που το κράτος αυτό έφερε επισήμως την ονομασία Μακεδονία ήδη από το 1944 μετέχοντας στην Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία.
Ο Μητσοτάκης, καταλαβαίνοντας ότι ο συμβιβασμός ήταν υποχρεωτικός, τέθηκε υπέρ μιας μεικτής ονομασίας, θεωρώντας προτιμότερη μια ταχεία λύση του προβλήματος, παρά την διαιώνισή του, η οποία εκ των πραγμάτων ευνοεί την σκοπιανή πλευρά.
Ο Μητσοτάκης δικαιώθηκε τόσο στην σκέψη του, όσο και στην παροιμιώδη φράση του: σε λιγότερο από δέκα χρόνια η ελληνική πολιτική τάξη «ξέχασε» και μετέβαλε την εθνική μας στρατηγική, η οποία σήμερα εκφράζεται με το δόγμα «σύνθετη ονομασία erga omnes» με δέσμευση στην θέση αυτή από τις κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου. Και αυτήν την θέση υπερασπίζεται η χώρα στις διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.



ΜΥΘΟΣ 6. «Η Ντόρα είναι παιδί των Αμερικάνων»

Η εξωτερική πολιτική της χώρας απαιτεί σοβαρότητα στην διαχείριση των διεθνών σχέσεών μας. Και κομβικό σημείο της εξωτερικής πολιτικής αποτελεί η νηφαλιότητα στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Είναι -δυστυχώς- πολύ σημαντικό για την χώρα μας οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να έχουν ευήκοα ώτα στα κέντρα αποφάσεων των ΗΠΑ και να μπορούν να ασκούν επιρροή σ’ αυτά, υπερασπίζοντας τα εθνικά μας συμφέροντα.
Αντίθετα, το πλέον καταστροφικό για την χώρα μας είναι οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να ασκούν εξωτερική πολιτική με μοναδικό κριτήριο το λαϊκό αίσθημα του αντιαμερικανισμού, το οποίο αποφέρει μεν ψήφους και χαρίζει «γοητεία», αλλά δεν φέρει συνήθως κανένα αποτέλεσμα.
Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι μια σύγχρονης κοπής πολιτικός, απαλλαγμένη από συμπλέγματα του παρελθόντος, η οποία με τον πολιτικό της λόγο διαχρονικά εκφράζει την αντίληψη της νηφάλιας προσέγγισης των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Και έχει αποδεδειγμένα ασκήσει εφαρμοσμένη εξωτερική πολιτική επιτυχή για τα εθνικά συμφέροντα.


ΜΥΘΟΣ 7. «Ο Σαμαράς θα γυρίσει πίσω το 1 εκατομμύριο νεοδημοκρατών που δεν μας ψήφισαν στις 4 Οκτώβρη».
Ο κ. Σαμαράς διετύπωσε στο συνέδριο της ΝΔ το επιχείρημα, ότι δεν πρέπει να κυνηγάμε τους «οριακούς ψηφοφόρους», αλλά αρκεί να πείσουμε το 1 εκατομμύριο των ψηφοφόρων της ΝΔ του 2004 να την ξαναψηφίσουν.
Η αντίληψη αυτή θα ήταν σωστή, αν αυτό το ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι του 2004 ανήκε στον σκληρό πυρήνα της παράταξης. Η αλήθεια, όμως, είναι, ότι ο σκληρός πυρήνας της παράταξης τοποθετείται στο 33-35% (μέσο ποσοστό των αναμετρήσεων του 1981 και 2009). Δεν είναι το ποσοστό του 2004 η ιστορική βάση της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα.
Το επιχείρημα, λοιπόν, ότι χάσαμε τις εκλογές, γιατί «1 εκατομμύριο Νεοδημοκράτες» κάθησαν σπίτια τους στις 4 Οκτωβρίου, είναι το πλέον λανθασμένο γιατί βαφτίζει αυθαίρετα ως Νεοδημοκράτες όλους τους ψηφοφόρους της ΝΔ του 2004.
Η Ντόρα Μπακογιάννη – αντίθετα με τον κ.Σαμαρά που απευθύνεται στον σκληρό πυρήνα της δεξιάς - μιλάει για μια ευρεία κεντροδεξιά παράταξη, η οποία δεν διαχωρίζει τους ψηφοφόρους της σε «μόνιμους» και «ευκαιριακούς» ή «οριακούς», αλλά απευθύνεται ισότιμα σε κάθε έλληνα πολίτη που πιστεύει στην αξιοκρατία, στην εντιμότητα, στην πρόοδο και στα εθνικά ιδανικά.


ΜΥΘΟΣ 8. «Η Ντόρα στηρίζεται στους μηχανισμούς»

Σε κάθε εκλογική διαδικασία οι υποψήφιοι οφείλουν να επικοινωνούν με την οργανωμένη βάση του εκλογικού σώματος στο οποίο απευθύνονται. Η επικοινωνία αυτή είναι καθήκον και κανόνας της δημοκρατίας και γίνεται από καταβολής πολιτικών κομμάτων.
Είναι -αν μη τι άλλο- απρεπές από την πλευρά του κ.Σαμαρά, να είναι υποψήφιος αρχηγός και την ίδια στιγμή να κατηγορεί έμμεσα νεοδημοκράτες που μέσα στο πέρασμα του χρόνου διαμόρφωσαν απόψη για την κα Μπακογιάννη, και μετά από κριτική ασπάστηκαν τις ιδέες της και αποφάσισαν να την στηρίξουν και να την βοηθήσουν.
Τις αιτίες της έλλειψης ικανού αριθμού στελεχών που να στηρίζουν τον ίδιο, οφείλει να τις ψάξει στην μεγάλη περίοδο απουσίας του από την παράταξη, όταν η εσωκομματική του αντίπαλος έδινε καθημερινά μάχες για το καλό της



Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου, το δίλλημα είναι απλό: Θέλουμε κόμμα που θα επιθυμεί μια Ελλάδα απομονωμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη ή θέλουμε ένα φιλελεύθερο κόμμα που επιζητά σαφή ρόλο της χώρας στην Διεθνή Κοινότητα? Θέλουμε λαικισμούς και ακροδεξιές φανφάρες ή σοβαρότητα και αποφασιστικότητα για την επίλυση των προβλημάτων της χώρας μας? Θέλουμε συρρίκνωση σε κόμμα διαμαρτυρίας ή επανίδρυση σε κόμμα εξουσίας?

Η απάντηση είναι απλή. Ξεκάθαρη.