Το τραπεζικό σύστημα μέσα από ένα παραμύθι (μέρος Α)

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ

Μια φορά κι ένα καιρό οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χρήμα. Απλά θα έπρεπε να είναι φορητό και οι περισσότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν πίστη ότι θα μπορούσαν αργότερα να το ανταλλάξουν με αγαθά πραγματικής αξίας όπως η τροφή, ο ρουχισμός και η στέγη. Κοχύλια, σπόροι κακάο, πέτρες και πούπουλα έχουν χρησιμοποιηθεί ως χρήματα.


Ο χρυσός ήταν ελκυστικός, μαλακός και εύκολος στην επεξεργασία και έτσι κάποιοι πολιτισμοί έγιναν ειδικοί σ’αυτό το μέταλλο. Οι χρυσοχόοι εμπορευονταν πολύ πιο εύκολα χαράζοντας νομίσματα, τυποποιημένες μονάδες αυτού του μέταλλου που το βάρος και η καθαρότητα του πιστοποιούνταν.


Για να προστατέψει τον χρυσό του ο χρυσοχόος χρειαζόταν ένα θησαυροφυλάκιο. Και σύντομα οι συμπολίτες του, του χτυπούσαν την πόρτα ζητώντας να δανειστούν χώρο για να φυλάξουν τα δικά τους νομίσματα . Σε λίγο καιρό ο χρυσοχόος είχε δανείσει όλα τα ράφια στο θησαυροφυλάκιο του και κέρδιζε και λίγα έσοδα από αυτήν την επιχείρηση ενοικίασης ασφαλούς χώρου.


Τα χρόνια περνούσαν και ο χρυσοχόος έκανε μια απλή παρατήρηση: οι καταθέτες σπάνια έρχονταν σε αυτόν για να κάνουν ανάληψη του χρυσού και ποτέ δεν έρχονταν όλοι ταυτόχρονα. Αυτό συνέβαινε επειδή οι επιταγές ανάληψης που ο χρυσοχόος έγραφε ως αποδείξεις κατάθεσης του χρυσού, ανταλλάσσονταν στην αγορά σαν να ήταν ο ίδιος ο χρυσός. Αυτό το είδος των χάρτινων χρημάτων ήταν πολύ πιο βολικό από τα βαριά νομίσματα και τα ποσά μπορούσαν απλά να γράφονται, αντί να μετριούνται με κόπο ένα προς ένα για κάθε συναλλαγή.


Στο μεταξύ ο χρυσοχόος έκανε και μια άλλη επιχείρηση. Δάνειζε τον χρυσό του χρεώνοντας τόκο. Ετσι καθώς οι βολικές επιταγές ανάληψης έγιναν ευρέως αποδεκτές , οι δανειολήπτες άρχισαν να ζητούν τα δάνεια τους σε αυτήν την μορφή των επιταγών, αντί του κανονικού χρυσού.


Καθώς η βιομηχανία αναπτύσσονταν, όλο και περισσότερος κόσμος ζητούσε δάνεια από τον χρυσοχόο. Αυτό έδωσε στον χρυσοχόο μια ακόμα καλύτερη ιδέα. Ηξερε ότι πολύ λίγοι από τους καταθέτες ζητούσαν πίσω τον πραγματικό χρυσό τους. Ετσι σκέφτηκε ότι θα μπορούσε εύκολα, χωρίς να τον ανακαλύψει κανείς, να δανείζει επιταγές ανάληψης έναντι του χρυσού των καταθετών, και όχι μόνο του δικού του χρυσού. Εφόσον τα δάνεια εξοφλούνταν, οι καταθέτες του δεν θα κέρδιζαν αλλά ούτε και θα έχαναν τίποτα. Ο χρυσοχόος, τώρα περισσότερο τραπεζίτης από ότι τεχνίτης, θα είχε πολύ μεγαλύτερο κέρδος από ότι θα μπορούσε να έχει αν δάνειζε μόνο τον δικό του χρυσό.


Για χρόνια, ο χρυσοχόος απολάμβανε κρυφά ένα καλό εισόδημα από τους τόκους που κέρδιζε από τις καταθέσεις των άλλων. Διαπρεπής πλέον δανειοδότης, γινόταν όλο και πιο πλούσιος από τους συμπολίτες του και το επιδείκνυε. Αρχισαν να δημιουργούνται υποψίες ότι ξόδευε τα χρήματα των καταθετών. Ετσι, οι καταθέτες του μαζεύτηκαν και τον απείλησαν ότι θα κάνουν ανάληψη του χρυσού τους αν ο χρυσοχόος δεν διευκρίνιζε τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε όλο τον πλούτο.


Αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κάποιος, αυτό δεν κατέληξε σε καταστροφή για τον χρυσοχόο. Παρά την έμφυτη δολιότητα του σχεδίου του η ιδέα του λειτούργησε. Οι καταθέτες δεν είχαν χάσει τίποτα. Ο χρυσός τους ήταν όλος ασφαλής (!!!) στο θησαυροφυλάκιο του χρυσοχόου. Αντί να πάρουν πίσω τον χρυσό τους, οι καταθέτες απαίτησαν από τον χρυσοχόο, που πλέον ήταν ο τραπεζίτης τους, να τους βάλει στη μοιρασιά, πληρώνοντας τους μερίδιο από τους τόκους.


Αυτή ήταν η αρχή του τραπεζικού συστήματος. Ο τραπεζίτης πλήρωνε ένα χαμηλό επιτόκιο στις καταθέσεις των χρημάτων του κόσμου, τα οποία στην συνέχεια δάνειζε σε άλλους με μεγαλύτερο τόκο. Η διαφορά κάλυπτε το κόστος λειτουργίας της τράπεζας και τα κέρδη της.



«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρημα είναι τόσο απλή που το μυαλό αηδιάζει» Kenneth Galbraith


Πηγή: Money and Debt

Μήνυμα Παπούλια για την 25η Μαρτίου


Την ανάγκη να αντιτάξουμε την αφοσίωσή μας στη Δημοκρατία, την πίστη μας στο μέλλον του Ελληνισμού και στο όραμα της προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης έναντι του «ευμετάβλητου και επικίνδυνου διεθνούς περιβάλλοντος» τονίζει στο μήνυμά του για την 25η Μαρτίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ.Παπούλιας: «Η 25η Μαρτίου 1821 αποτελεί μια κορυφαία στιγμή στη νεότερη Ιστορία του Ελληνισμού,από την οποία αντλούμε πολύτιμα διδάγματα προσλαμβάνοντας το λυτρωτικό της μήνυμα» αναφέρει για να υπογραμμίσει ότι «πέρα από την ανανέωση της ιστορικής μνήμης, είναι βαθιά η ανάγκη να διακηρύξουμε ακόμη μια φορά την προσήλωσή μας στις αξίες και τα ιδανικά,στις αρχές και τα συλλογικά οράματα που διαχρονικά αποτελούν την πολύτιμη παρακαταθήκη μας.Την ουσία του πολιτισμού μας. Ωστε να μετουσιώνουμε και σήμερα την κληρονομιά αυτή σε νοοτροπίες και πρακτικές που υπηρετούν το συλλογικό συμφέρον».

To BHMA