Νομιμοποίηση ημιυπαίθριων χώρων

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Εν όψει του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης και στα πλαίσια της εξεύρεσης επιπλέον εσόδων που θα διασφαλίσουν τις προβλέψεις για την μείωση του δημοσιονομικού προβλήματος της οικονομίας της χώρας μας, η πρόταση για νομιμοποίηση των ημιυπαιθρίων χώρων αποκτά ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές. Συνυπολογίζεται, ότι εκτός των επερχόμενων εσόδων από μια τέτοια ρύθμιση, οι ιδιοκτήτες των κατοικιών με κλειστό ημιυπαίθριο χώρο (ανέρχονται στο 20% πανελλαδικά και 90% στην Αθήνα) θα απαλλαγούν από την αυθαιρεσία.


Ποια είναι όμως η αλήθεια?


Διευκρινίσεις για το θέμα έδωσε πρόσφατα ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ.Σουφλιάς, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να υπάρξει «νομιμοποίηση» αλλά «τακτοποίηση». Όπως εξήγησε, η Επιτροπή που έχει συσταθεί, εξετάζει το θέμα της τακτοποίησης των ημιυπαιθρίων χώρων ώστε να μην μπορούν να κατεδαφιστούν. Ο ίδιος δήλωσε ξεκάθαρα ότι νομιμοποίηση δεν μπορεί να γίνει (σύμφωνα με τον νόμο που ισχύει σήμερα, αν γίνει έλεγχος από την Πολεοδομία και διαπιστωθεί ότι έχει κλειστεί ο ημιυπαίθριος, τότε προβλέπεται επιβολή εφάπαξ προστίμου ανέγερσης και από εκεί και πέρα κάθε χρόνο επιβολή προστίμου διατήρησης κλειστού του ημιυπαίθριου χώρου).


Στο σημείο αυτό αξίζει να σταθούμε στις δύο περιπτώσεις που υπάρχουν. Της νομιμοποίησης και της τακτοποίησης.


Σε περίπτωση που νομιμοποιηθούν οι ημιυπαίθριοι χώροι (υπολογίζεται μέσο κόστος περ.1000₠ ανα διαμέρισμα), ανοίγει αυτόματα το κουτί της Πανδώρας. Θεωρείται δεδομένο ότι σε τέτοια περίπτωση, οι κατασκευαστές θα στραφούν σε πλήρη ανάπτυξη και εκμετάλλευση του δικαιώματος του 20% (επί της δόμησης) των ημιυπαιθρίων χώρων σε πολυκατοικίες, αλλά και οι υποψήφιοι αγοραστές θα επιζητούν διαμερίσματα με ημιυπαίθριο λόγω μειωμένου κόστους αγοράς (αντι για διαμέρισμα 120τ.μ. θα ψάχνουν διαμέρισμα 100τ.μ. με 20τ.μ. Η/Χ). Θα παρατηρηθούν έτσι «νόμιμες» υπερβάσεις δόμησης και κοινωνική αδικία τη στιγμή που οι οικοδομές χωρίς ημιυπαίθριους θα έχουν επί της ουσίας μικρότερο ποσοστό δόμησης κατά 20% σε σχέση με τις υπόλοιπες. Με την «ανοχή» του Κράτους και λόγω του ανταγωνισμού, κατακευαστές και ιδιοκτήτες οικοπέδων, θα επιδοθούν σε κυνήγι της μέγιστης «επιτρεπόμενης» παρανομίας –με όλες τις ηθικές προεκτάσεις αυτού- με την κάλυψη ενός σύγχρονου σκεπτικού που θυμίζει όμως το παλιό «αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις».


Η περίπτωση που απλά τακτοποιηθούν οι ημιυπαίθριοι χώροι –που είναι και το πιθανότερο σενάριο – δηλαδή εξαιρεθούν, απλά, από την κατεδάφιση, δεν έχει κανένα μα κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Το Κράτος θα εισπράξει τα αναμενόμενα έσοδα, οι ιδιοκτήτες των ακινήτων θα χρεωθούν χωρίς όμως επί της ουσίας να νομιμοποιήσουν την αυθαιρεσία. Αντ’ αυτού θα δημιουργηθούν μεγάλα προβλήματα στις μεταβιβάσεις ακινήτων και στις συστάσεις οριζοντίων ιδιοκτησιών, τη στιγμή που για ένα ακίνητο που μεταβιβάζεται, θα πρέπει επίσημα να αναφέρεται η ύπαρξη παράνομου «κλειστού» ημιυπαίθριου χώρου, σε αντίθεση με ότι ισχύει σήμερα.


Συμπερασματικά, ο δρόμος της νομιμοποίησης κρίνεται ανήθικος και μελλοντικά καταστροφικός, ενώ ο δρόμος της τακτοποίησης αναποτελεσματικός και καθαρά και μόνο φοροεισπρακτικός. Η κυβέρνηση – και η κάθε κυβέρνηση – οφείλει να βρει άλλους τρόπους εξεύρεσης εσόδων για να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και να μείνει επιτέλους μακριά από οποιουδήποτε είδους «νομιμοποίηση» αυθαίρετης κατασκευής. Αν δεν μπορούμε να διορθώσουμε τα στραβά του παρελθόντος, τουλάχιστον ας μην καταστρέψουμε και το μέλλον.