Ποινικοποίηση Δημοσίου βίου

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Ένα από τα πλέον δύσκολα φιλοσοφικά ζητήματα που έχουν τεθεί προς διερεύνηση, με ηθικές, πολιτικές αλλά και νομικές προεκτάσεις, είναι ο προσδιορισμός των ορίων της ποινικοποίησης του δημοσίου βίου.

Ποιο είναι το όριο μεταξύ της «αγενούς» κριτικής και της συκοφάντησης πολιτικού αντιπάλου? Ποιο το όριο μεταξύ της ηθικής «ασυλίας» και της ατιμωρησίας? Ποιο το όριο μεταξύ της ελευθερίας και της προσωπικής (νομικής) προστασίας?

Είναι πολλές οι φορές που έχουμε γίνει μάρτυρες άκρατης ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής ακόμα και με στόχο την προκατασκευή ενόχων όπως, όμως, είναι και πολλές οι φορές που στην επίκληση της αποφυγής της (ποινικοποίησης) διαπράττονται πολιτικά εγκλήματα χωρίς αναστολή.

Η αποδοχή ενός κοινού σημείου αναφοράς, ως ενός κοινά αποδεκτού συστήματος αξιών, είναι πολύ δύσκολη λόγω κυρίως της έλλειψης σαφήνειας των ηθικών αλλά και επιστημονικών κοινωνικών κανόνων. Στα πλαίσια που είναι τελείως υποκειμενικό – για τον καθένα μας - το όριο πέρα από το οποίο έχουμε προσβλητική συμπεριφορά ατόμου ή θεσμού και με δεδομένη την διάσταση μεταξύ ηθικών και συνταγματικών αξιών, είναι τελείως υποκειμενική και η κρίση περί σωστής ή λανθασμένης ποινικοποίησης.

Προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα ότι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις πρέπει να γίνονται πάνω στα πραγματικά προβλήματα ενός τόπου, με βάση τα γεγονότα, τις ιδεολογικές θέσεις και την ουσιαστική διάθεση για επίλυσή τους. Τόσο οι συκοφαντίες και ύβρεις όσο και οι ποινικές διώξεις οδηγούν μόνο σε αποπροσανατολισμό και νοσηρό πολιτικό κλίμα. Οι δημοκρατικές παραδόσεις και κατακτήσεις της ιστορίας μας επιβάλλουν ξεκάθαρα να μην ποινικοποιείται η πολιτική ζωή.