Λιτότητα ή Ανάπτυξη?

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009


Είναι πλέον δεδομένη η απαίτηση της Ευρωπαικής Επιτροπής για εφαρμογή άμεσων μέτρων από την πλευρά της χώρας μας ώστε να μειωθεί δραστικά το δημοσιονομικό έλλειμμα εντός του 2009 (στα πρότυπα της Γαλλίας). Σε περίπτωση που ακολουθήσουμε την συνταγή αυτή αποκλειστικά, χωρίς παράλληλη έμφαση στην ανάπτυξη, θεωρείται σίγουρο ότι θα πρέπει να περιμένουμε νέο κύμα αυξήσεων φόρων κλπ με αποτέλεσμα να καταστεί ακόμα πιο δυσχερής η επιβίωση των επιχειρήσεων της χώρας μας, μικρών και μεγάλων, που σαν συνέπεια θα έχει την περαιτέρω μείωση των θέσεων εργασίας (αύξηση της ανεργίας). Σε μία εποχή όπου ο Τουριστικός, κατασκευαστικός, χρηματοπιστωτικός, και εξαγωγικός κλάδος περνάνε ήδη το κατώφλι της κρίσης, το ποσοστό της ανεργίας θα αυξηθεί σαν αποτέλεσμα της μείωσης της απασχόλησης. Ετσι, η Ελληνική οικονομία βραχυπρόθεσμα μπορεί να έχει πετύχει τον άμεσο στόχο της, θα γίνει καλό παιδί στην Ευρώπη, αλλά μακροπρόθεσμα θα γονατίσει οικονομικά, παρόλο που με τη μείωση του ελλείμματος θα αποκτήσει λογικά μεγαλύτερη πιστοληπτική ικανότητα.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, σε μια εποχή που οι επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι αλλά ακόμα και το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκονται στα πρόθυρα κρίσης, είναι το μεγάλο ζητούμενο η άμεση μείωση του ελλείμματος? Μήπως η Ευρώπη, μετά από προτροπές της Γερμανίδας Καγκελαρίου – που ενδιαφέρεται να σώσει τα χρήματα των πολιτών της Γερμανίας και μόνο για λόγους δημοτικότητας – σταμάτησε να ενδιαφέρεται για το όραμα του ΓαλλοΓερμανικού άξονα, για μια δυνατή και ενωμένη Ευρώπη? Μήπως με την κοντόφθαλμη – κατά τη γνώμη μου – λογική της, οδηγούμαστε σε οικονομική καταστροφή αντί για διέξοδο?

Στο σημείο αυτό θα συμφωνήσω με γνωστούς οικονομολόγους που είναι της γνώμης ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να σταματήσουν την προσκόλληση στην δημοσιονομική λιτότητα που ακολουθούν μέχρι τώρα. Πρέπει να δοθεί άμεσα παράταση για την μείωση του ελλείμματος των χωρών της Ευρωζώνης. Είναι καιρός να δοθεί προτεραιότητα στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και πίεση προς τον ιδιωτικό τομέα για επενδύσεις, χρηματοδοτούμενες από επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές και όχι λιτότητας. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια την ραγδαία αύξηση της ανάπτυξης που με τη σειρά της θα φέρει (έστω και σχετικά) μακροπρόθεσμα και την μείωση του ελλείμματος. Κυρίως όμως θα δώσει οξυγόνο στους εργαζόμενους που δεινοπαθούν.

Θα δείξει.