Οταν υπάρχει έκταση, διάθεση και... χρήμα

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Κάπου στα βάθη της Ασίας και πριν απο λίγα χρόνια παραδόθηκε στους κατοίκους της περιοχής από τις αντίστοιχες δημοτικές αρχές σε συνδυασμό με ιδιώτες (κάτι σαν το Ελληνικό ΣΔΙΤ) ο "Κήπος της Εδέμ". Πρόκειται για ένα πάρκο αναψυχής με έμφαση στο πράσινο που προσφέρει στους κατοίκους - τόσο καθημερινά αλλά ειδικότερα τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες- μοναδική απόλαυση και ηρεμία. Τα παιδιά παίζουν ανέμελα με τις ώρες, οι γονείς περπατούν μέσα στη φύση, μικροι εξερευνητές τριγυρνούν απο δω κι από κει ενώ παράλληλα το θέρετρο αποτελεί πόλο έλξης τουριστών για την κοντινή πόλη. Η όλη κατασκευή βασίστηκε σε 80.000 δέντρα, 500 είδη πουλιών με αισθητή την απουσία του τσιμέντου αλλά και των (πανάκριβων) παιχνιδιών που συνηθίζουμε να βλεπουμε σε μοντέρνα πάρκα. Λέγεται ότι για την κατασκευή του βοήθησαν μέχρι και οι κάτοικοι της περιοχής.
(δεν αναφέρεται χώρα/πόλη για ευνόητους διαφημιστικούς λόγους)

Το πάρκο περιέχει:


κεντρική είσοδο με ένα απλό και όμορφο συντριβάνι που σε προδιαθέτει για ηρεμία και χαρά, μακριά από το άγχος της καθημερινότητας







μικρή λίμνη όπου οι γονείς επιδίδονται με τα παιδιά τους στο σπορ του ψαρέματος









περιπατητικά μονοπάτια όπου το περπάτημα μέσα σε πανέμορφους κήπους γίνεται απόλαυση για μικρους και μεγάλους





500 είδη πουλιών για τους μικρούς φίλους












διαμόρφωση του φυσικού πλούτου ώστε οι "μικροί εξερευνητές" να ανακαλύπτουν με τις ώρες






απλά παιχνίδια με τα οποία οι μικροί "ταρζάν" απασχολούνται και επικοινωνούν








ομαδικές αθλοπαιδείες για μικρούς και μεγάλους αλλά και για οικογένειες όπως ποδόσφαιρο, βολλευ, mini golf






απλές κατασκευές με έντονα, όμως, χρώματα που γεμίζουν τις ψυχές








Για όλα τα παραπάνω απαιτείται να υπάρχει έκταση, μεράκι και "χρήμα".
Θεωρείται ότι η έκταση είναι εύκολο να βρεθεί (υπάρχουν ήδη προτάσεις).
Αλίμονο αν δεν υπάρχει το μεράκι.



Κάποιος να βρει τον τρόπο να φτιάξει τον "Κήπο της Ιφιγένειας" για να χαρίσει στα παιδιά μας αυτό το χαμόγελο...

Νέο ιστολόγιο

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Νέο χιουμοριστικό ιστολόγιο που σατυρίζει τα δρώμενα στο Δήμο μας με πολύ έξυπνο τρόπο και με ονομασία "Δύσπιστος γενικώς"

Δύσπιστε, καλώς ήρθες στην παρέα μας

Η διεύθυνση είναι:
dispistosgenikos.blogspot.com

Το τραπεζικό σύστημα μέσα από ένα παραμύθι (μέρος Α)

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ

Μια φορά κι ένα καιρό οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χρήμα. Απλά θα έπρεπε να είναι φορητό και οι περισσότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν πίστη ότι θα μπορούσαν αργότερα να το ανταλλάξουν με αγαθά πραγματικής αξίας όπως η τροφή, ο ρουχισμός και η στέγη. Κοχύλια, σπόροι κακάο, πέτρες και πούπουλα έχουν χρησιμοποιηθεί ως χρήματα.


Ο χρυσός ήταν ελκυστικός, μαλακός και εύκολος στην επεξεργασία και έτσι κάποιοι πολιτισμοί έγιναν ειδικοί σ’αυτό το μέταλλο. Οι χρυσοχόοι εμπορευονταν πολύ πιο εύκολα χαράζοντας νομίσματα, τυποποιημένες μονάδες αυτού του μέταλλου που το βάρος και η καθαρότητα του πιστοποιούνταν.


Για να προστατέψει τον χρυσό του ο χρυσοχόος χρειαζόταν ένα θησαυροφυλάκιο. Και σύντομα οι συμπολίτες του, του χτυπούσαν την πόρτα ζητώντας να δανειστούν χώρο για να φυλάξουν τα δικά τους νομίσματα . Σε λίγο καιρό ο χρυσοχόος είχε δανείσει όλα τα ράφια στο θησαυροφυλάκιο του και κέρδιζε και λίγα έσοδα από αυτήν την επιχείρηση ενοικίασης ασφαλούς χώρου.


Τα χρόνια περνούσαν και ο χρυσοχόος έκανε μια απλή παρατήρηση: οι καταθέτες σπάνια έρχονταν σε αυτόν για να κάνουν ανάληψη του χρυσού και ποτέ δεν έρχονταν όλοι ταυτόχρονα. Αυτό συνέβαινε επειδή οι επιταγές ανάληψης που ο χρυσοχόος έγραφε ως αποδείξεις κατάθεσης του χρυσού, ανταλλάσσονταν στην αγορά σαν να ήταν ο ίδιος ο χρυσός. Αυτό το είδος των χάρτινων χρημάτων ήταν πολύ πιο βολικό από τα βαριά νομίσματα και τα ποσά μπορούσαν απλά να γράφονται, αντί να μετριούνται με κόπο ένα προς ένα για κάθε συναλλαγή.


Στο μεταξύ ο χρυσοχόος έκανε και μια άλλη επιχείρηση. Δάνειζε τον χρυσό του χρεώνοντας τόκο. Ετσι καθώς οι βολικές επιταγές ανάληψης έγιναν ευρέως αποδεκτές , οι δανειολήπτες άρχισαν να ζητούν τα δάνεια τους σε αυτήν την μορφή των επιταγών, αντί του κανονικού χρυσού.


Καθώς η βιομηχανία αναπτύσσονταν, όλο και περισσότερος κόσμος ζητούσε δάνεια από τον χρυσοχόο. Αυτό έδωσε στον χρυσοχόο μια ακόμα καλύτερη ιδέα. Ηξερε ότι πολύ λίγοι από τους καταθέτες ζητούσαν πίσω τον πραγματικό χρυσό τους. Ετσι σκέφτηκε ότι θα μπορούσε εύκολα, χωρίς να τον ανακαλύψει κανείς, να δανείζει επιταγές ανάληψης έναντι του χρυσού των καταθετών, και όχι μόνο του δικού του χρυσού. Εφόσον τα δάνεια εξοφλούνταν, οι καταθέτες του δεν θα κέρδιζαν αλλά ούτε και θα έχαναν τίποτα. Ο χρυσοχόος, τώρα περισσότερο τραπεζίτης από ότι τεχνίτης, θα είχε πολύ μεγαλύτερο κέρδος από ότι θα μπορούσε να έχει αν δάνειζε μόνο τον δικό του χρυσό.


Για χρόνια, ο χρυσοχόος απολάμβανε κρυφά ένα καλό εισόδημα από τους τόκους που κέρδιζε από τις καταθέσεις των άλλων. Διαπρεπής πλέον δανειοδότης, γινόταν όλο και πιο πλούσιος από τους συμπολίτες του και το επιδείκνυε. Αρχισαν να δημιουργούνται υποψίες ότι ξόδευε τα χρήματα των καταθετών. Ετσι, οι καταθέτες του μαζεύτηκαν και τον απείλησαν ότι θα κάνουν ανάληψη του χρυσού τους αν ο χρυσοχόος δεν διευκρίνιζε τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε όλο τον πλούτο.


Αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κάποιος, αυτό δεν κατέληξε σε καταστροφή για τον χρυσοχόο. Παρά την έμφυτη δολιότητα του σχεδίου του η ιδέα του λειτούργησε. Οι καταθέτες δεν είχαν χάσει τίποτα. Ο χρυσός τους ήταν όλος ασφαλής (!!!) στο θησαυροφυλάκιο του χρυσοχόου. Αντί να πάρουν πίσω τον χρυσό τους, οι καταθέτες απαίτησαν από τον χρυσοχόο, που πλέον ήταν ο τραπεζίτης τους, να τους βάλει στη μοιρασιά, πληρώνοντας τους μερίδιο από τους τόκους.


Αυτή ήταν η αρχή του τραπεζικού συστήματος. Ο τραπεζίτης πλήρωνε ένα χαμηλό επιτόκιο στις καταθέσεις των χρημάτων του κόσμου, τα οποία στην συνέχεια δάνειζε σε άλλους με μεγαλύτερο τόκο. Η διαφορά κάλυπτε το κόστος λειτουργίας της τράπεζας και τα κέρδη της.



«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρημα είναι τόσο απλή που το μυαλό αηδιάζει» Kenneth Galbraith


Πηγή: Money and Debt

Μήνυμα Παπούλια για την 25η Μαρτίου


Την ανάγκη να αντιτάξουμε την αφοσίωσή μας στη Δημοκρατία, την πίστη μας στο μέλλον του Ελληνισμού και στο όραμα της προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης έναντι του «ευμετάβλητου και επικίνδυνου διεθνούς περιβάλλοντος» τονίζει στο μήνυμά του για την 25η Μαρτίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ.Παπούλιας: «Η 25η Μαρτίου 1821 αποτελεί μια κορυφαία στιγμή στη νεότερη Ιστορία του Ελληνισμού,από την οποία αντλούμε πολύτιμα διδάγματα προσλαμβάνοντας το λυτρωτικό της μήνυμα» αναφέρει για να υπογραμμίσει ότι «πέρα από την ανανέωση της ιστορικής μνήμης, είναι βαθιά η ανάγκη να διακηρύξουμε ακόμη μια φορά την προσήλωσή μας στις αξίες και τα ιδανικά,στις αρχές και τα συλλογικά οράματα που διαχρονικά αποτελούν την πολύτιμη παρακαταθήκη μας.Την ουσία του πολιτισμού μας. Ωστε να μετουσιώνουμε και σήμερα την κληρονομιά αυτή σε νοοτροπίες και πρακτικές που υπηρετούν το συλλογικό συμφέρον».

To BHMA

Τοπική Αυτοδ/ση: αναπάντητα ερωτήματα

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, ένας δήμος διαθέτει δύο βασικά εκτελεστικά όργανα: το δήμαρχο και τη δημαρχιακή επιτροπή. Ο δήμαρχος εκτελεί τις αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου, ενώ η δημαρχιακή επιτροπή εισηγείται σ’ αυτό τη λήψη αποφάσεων για σοβαρά ζητήματα. Το δημοτικό συμβούλιο έχει την γενική αποφασιστική αρμοδιότητα επί των δημοτικών υποθέσεων χωρίς όμως να δύναται να καταθέσει «πρόταση μομφής» κατά του δημάρχου ή της δημαρχιακής επιτροπής, με αποτέλεσμα ο δήμαρχος να υποκαθιστά το Δ.Σ. (σε μεγάλο βαθμό) στη διοίκηση του δήμου.


Ο δήμαρχος, λόγω του τοπικού συστήματος διακυβέρνησης και μέσω της απευθείας εκλογής του, θεωρείται, αναγνωρίζεται και είναι ο κύριος φορέας της λαικής εντολής να εφαρμόσει τις (προεκλογικές) προγραμματικές δεσμεύσεις της παράταξής του για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του τόπου. Γι’αυτό εξάλλου και διαμορφώνεται, βάσει του κώδικα, η πλειοψηφία των 3/5 στο συμβούλιο (βλ. προηγούμενη ανάρτηση - Δημαρχοκεντρικό σύστημα).
Η νομιμοποίηση που προκύπτει από τις εκλογές καθιστά τον δήμαρχο ηγέτη και μοναδικό παράγοντα «σταθερότητας» της πλειοψηφίας στο συμβούλιο, δίνοντας του επί της ουσίας τη «δύναμη» να κατευθύνει όλα τα τοπικά ζητήματα. Ετσι, ακόμα κι όταν η παράταξη της πλειοψηφίας δεν είναι πολιτικά συμπαγής, η «πειθαρχία» εναπόκειται κυρίως στην ενωτική ή επιβλητική προσωπικότητα του δημάρχου.

Στο σημείο αυτό, εύλογα προκύπτει το ερώτημα: Τι γίνεται σε περίπτωση που ο δήμαρχος χάσει την επιρροή του στην πλειοψηφία? Με συγκεντρωμένες - από το νόμο - τις περισσότερες αρμοδιότητες πάνω του αλλά χωρίς τον «έλεγχο» της πλειοψηφίας του Δ.Σ. για να τις εγκρίνει, πόσο εύκολα μπορεί να διοικήσει το δήμο?


Σύμφωνα με την κοινοβουλευτική αρχή, η κυβέρνηση μπορεί να ασκήσει εξουσία εφόσον διαθέτει την εμπιστοσύνη της βουλής που ασκεί αρμοδιότητες ελέγχου. Σε περίπτωση απώλειας της εμπιστοσύνης αυτής έχουμε προσφυγή στις κάλπες. Στην τοπική αυτοδιοίκηση όμως, ο δήμαρχος που θα χάσει την επιρροή του στην πλειοψηφία, δεν μπορεί πλέον ούτε να διοικήσει το δήμο όπως επιθυμεί, ούτε όμως και να προσφύγει στις κάλπες. Μπορεί μόνο να περιθωριοποιηθεί ή να παραιτηθεί ή να προσπαθήσει να ανακτήσει την πλειοψηφία.

Με δεδομένο το «κενό» αυτό του συστήματος της τοπικής αυτοδιοίκησης που δεν προβλέπει ενδιάμεσες εκλογές σε περίπτωση απώλειας της πλειοψηφίας από το δήμαρχο, παραμένει άγνωστο ποιος τελικά εκφράζει την λαική βούληση την στιγμή της απώλειας. Ο δήμαρχος ή η νέα διαμορφωμένη πλειοψηφία των συμβούλων?


Το σίγουρο είναι ότι στην περίπτωση αυτή εμφανίζονται σημάδια έλλειψης διοίκησης με δεδομένες απώλειες για τον τόπο. Σίγουρο επίσης είναι πως κάποιος στο τέλος τιμωρείται. Είτε ο δήμαρχος για έλλειψη ηγετικών προσόντων, είτε η «νέα» πλειοψηφία για παρεμπόδιση του έργου του δημάρχου. Δυστυχώς όμως η απάντηση αυτή δεν μπορεί να δοθεί ενδιάμεσα στην τετραετή θητεία, εξαιτίας του νομοθετικού «κενού».
Αργά ή γρήγορα, βέβαια, θα φανεί.

Νομιμοποίηση ημιυπαίθριων χώρων

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Εν όψει του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης και στα πλαίσια της εξεύρεσης επιπλέον εσόδων που θα διασφαλίσουν τις προβλέψεις για την μείωση του δημοσιονομικού προβλήματος της οικονομίας της χώρας μας, η πρόταση για νομιμοποίηση των ημιυπαιθρίων χώρων αποκτά ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές. Συνυπολογίζεται, ότι εκτός των επερχόμενων εσόδων από μια τέτοια ρύθμιση, οι ιδιοκτήτες των κατοικιών με κλειστό ημιυπαίθριο χώρο (ανέρχονται στο 20% πανελλαδικά και 90% στην Αθήνα) θα απαλλαγούν από την αυθαιρεσία.


Ποια είναι όμως η αλήθεια?


Διευκρινίσεις για το θέμα έδωσε πρόσφατα ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ.Σουφλιάς, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να υπάρξει «νομιμοποίηση» αλλά «τακτοποίηση». Όπως εξήγησε, η Επιτροπή που έχει συσταθεί, εξετάζει το θέμα της τακτοποίησης των ημιυπαιθρίων χώρων ώστε να μην μπορούν να κατεδαφιστούν. Ο ίδιος δήλωσε ξεκάθαρα ότι νομιμοποίηση δεν μπορεί να γίνει (σύμφωνα με τον νόμο που ισχύει σήμερα, αν γίνει έλεγχος από την Πολεοδομία και διαπιστωθεί ότι έχει κλειστεί ο ημιυπαίθριος, τότε προβλέπεται επιβολή εφάπαξ προστίμου ανέγερσης και από εκεί και πέρα κάθε χρόνο επιβολή προστίμου διατήρησης κλειστού του ημιυπαίθριου χώρου).


Στο σημείο αυτό αξίζει να σταθούμε στις δύο περιπτώσεις που υπάρχουν. Της νομιμοποίησης και της τακτοποίησης.


Σε περίπτωση που νομιμοποιηθούν οι ημιυπαίθριοι χώροι (υπολογίζεται μέσο κόστος περ.1000₠ ανα διαμέρισμα), ανοίγει αυτόματα το κουτί της Πανδώρας. Θεωρείται δεδομένο ότι σε τέτοια περίπτωση, οι κατασκευαστές θα στραφούν σε πλήρη ανάπτυξη και εκμετάλλευση του δικαιώματος του 20% (επί της δόμησης) των ημιυπαιθρίων χώρων σε πολυκατοικίες, αλλά και οι υποψήφιοι αγοραστές θα επιζητούν διαμερίσματα με ημιυπαίθριο λόγω μειωμένου κόστους αγοράς (αντι για διαμέρισμα 120τ.μ. θα ψάχνουν διαμέρισμα 100τ.μ. με 20τ.μ. Η/Χ). Θα παρατηρηθούν έτσι «νόμιμες» υπερβάσεις δόμησης και κοινωνική αδικία τη στιγμή που οι οικοδομές χωρίς ημιυπαίθριους θα έχουν επί της ουσίας μικρότερο ποσοστό δόμησης κατά 20% σε σχέση με τις υπόλοιπες. Με την «ανοχή» του Κράτους και λόγω του ανταγωνισμού, κατακευαστές και ιδιοκτήτες οικοπέδων, θα επιδοθούν σε κυνήγι της μέγιστης «επιτρεπόμενης» παρανομίας –με όλες τις ηθικές προεκτάσεις αυτού- με την κάλυψη ενός σύγχρονου σκεπτικού που θυμίζει όμως το παλιό «αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις».


Η περίπτωση που απλά τακτοποιηθούν οι ημιυπαίθριοι χώροι –που είναι και το πιθανότερο σενάριο – δηλαδή εξαιρεθούν, απλά, από την κατεδάφιση, δεν έχει κανένα μα κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Το Κράτος θα εισπράξει τα αναμενόμενα έσοδα, οι ιδιοκτήτες των ακινήτων θα χρεωθούν χωρίς όμως επί της ουσίας να νομιμοποιήσουν την αυθαιρεσία. Αντ’ αυτού θα δημιουργηθούν μεγάλα προβλήματα στις μεταβιβάσεις ακινήτων και στις συστάσεις οριζοντίων ιδιοκτησιών, τη στιγμή που για ένα ακίνητο που μεταβιβάζεται, θα πρέπει επίσημα να αναφέρεται η ύπαρξη παράνομου «κλειστού» ημιυπαίθριου χώρου, σε αντίθεση με ότι ισχύει σήμερα.


Συμπερασματικά, ο δρόμος της νομιμοποίησης κρίνεται ανήθικος και μελλοντικά καταστροφικός, ενώ ο δρόμος της τακτοποίησης αναποτελεσματικός και καθαρά και μόνο φοροεισπρακτικός. Η κυβέρνηση – και η κάθε κυβέρνηση – οφείλει να βρει άλλους τρόπους εξεύρεσης εσόδων για να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και να μείνει επιτέλους μακριά από οποιουδήποτε είδους «νομιμοποίηση» αυθαίρετης κατασκευής. Αν δεν μπορούμε να διορθώσουμε τα στραβά του παρελθόντος, τουλάχιστον ας μην καταστρέψουμε και το μέλλον.

Φυλακές: Ανάπτυξη και Προκαταλήψεις(?)

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από την κατάθεση πρότασης του Δικηγορικού Συλλόγου Ορεστιάδας, για κατασκευή δικαστικών φυλακών στην πόλη. Η πρόταση αυτή, με το άκουσμα της και μόνο, προκάλεσε αναστάτωση και ανάμεικτα συναισθήματα, τόσο στους κατοίκους όσο και στους Δημοτικούς συμβούλους. Το δίλημμα μεγάλο, τα προσδοκώμενα οφέλη πολλά και μετρήσιμα, οι αναμενόμενες ζημίες λίγες αλλά με δυσχέρεια - λόγω της φύσης τους – στην τοποθέτησή τους στη ζυγαριά.


Η λειτουργία φυλακών σε μία πόλη σαν τη δικιά μας, ειδικά σε μία εποχή οικονομικής κρίσης και ανεργίας, θα συμβάλλει αναμφισβήτητα στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Σε μία υποθετική κατασκευή φυλακών για 200 κρατουμένους, θα υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας στο διοικητικό προσωπικό και στο προσωπικό φύλαξης τους, για 300-400 τουλάχιστον άνεργους. Οι άνεργοι αυτοί, είτε θα είναι κάτοικοι της πόλης (ευχής έργο) οπότε και θα μειωθεί η ανεργία στην περιοχή μας, είτε θα γίνουν μόνιμοι κάτοικοι της οπότε και θα αποτελέσουν νέα (έμμεση) πηγή εσόδων. Παράλληλα θα αναπτυχθούν γραφεία προσφοράς γραφειοκρατικής δουλειάς για την εξυπηρέτηση των φυλακών καθώς επίσης και θα αυξηθεί ο τζίρος σε καταστήματα της περιοχής που (ενδεχομένως) θα προμηθεύουν το ίδρυμα (σίτιση, προώθηση υλικού κλπ). Τέλος θα δημιουργηθεί κίνηση στα καταστήματα, ξενοδοχεία, εστιατόρια κλπ της πόλης από συγγενείς των κρατουμένων που θα τους επισκέπτονται. Με λίγα λόγια, θα γεννηθούν νέες δραστηριότητες στην περιοχή που θα προσφέρουν πολύτιμη πνοή στην ευμάρεια του τόπου.


Στον αντίποδα όλων αυτών, έρχονται να μας αναστατώσουν οι «παράπλευρες απώλειες» που συνήθως έχουν τέτοια εγχειρήματα. Η ιστορία έχει δείξει, ότι στα μέρη που λειτουργούν φυλακές (εντός και επομένως και εκτός από αυτές), αναπτύσσονται μεγάλα κυκλώματα ναρκωτικών με αυξανόμενη συνήθως δράση στο πέρασμα του χρόνου. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του δήμαρχου Αυλώνας: «Δεν φοβόμαστε τις φυλακές, αλλά τα κυκλώματα που δρουν μέσα και έξω από αυτές». Εκτός αυτού, η δεδομένη ύπαρξη ενός ανοργάνωτου κράτους που δεν μπορεί να δημιουργήσει συνήθως ανθρώπινες συνθήκες διαμονής των κρατουμένων (σε φυλακές δυναμικότητας 8.000 ατόμων στη χώρα, στεγάζονται σήμερα 12.500 κρατούμενοι με προβλήματα καθαριότητας, απασχόλησης, περίθαλψης, δυναμικού κλπ), οδηγεί, πολλές φορές με μαθηματική ακρίβεια, σε εξεγέρσεις των κρατουμένων με συνακόλουθες σκηνές τρόμου. Παράλληλα, με τα ελλιπή, συνήθως, μέτρα ασφαλείας που σπάνια τηρούνται είναι συχνό το φαινόμενο των αποδράσεων (με αποκορύφωμα την πρόσφατη απόδραση με ελικόπτερο από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας(!) του Κορυδαλλού) που δημιουργεί ένα μόνιμο αίσθημα φόβου και ανασφάλειας στους κατοίκους της περιοχής (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια υπάρχει έντονο αίτημα των κατοίκων του Κορυδαλλού για απομάκρυνση των φυλακών από τον ιστό της πόλης).


Το συμπέρασμα προκύπτει πολύ δύσκολα. Το δίλημμα είναι μεγάλο. Αντε και η οικονομική ανάπτυξη μπορεί πάνω-κάτω να μετρηθεί στη ζυγαριά. Πως όμως μπορεί να ζυγιστεί ο κίνδυνος των ναρκωτικών, των εξεγέρσεων, των αποδράσεων και της άσχημης φήμης?
Κάποιοι θα βρούνε εργασία και σίγουρα πάνω από όλους θα ωφεληθεί το εισόδημα των «ποινικολόγων» που θα ευνοηθούν τόσο από ένα «παραδικαστικό» κύκλωμα που ενδεχομένως δημιουργηθεί (εύρεση πελατών μέσα από τις φυλακές), όσο και από την εδραίωση Εφετείου και λοιπών δικαστικών οργάνων. Οι εισροές από τον «εσωτερικό τουρισμό» που θα προκύψει, θα προέρχονται από συγγενείς - ως επί το πλείστον - μειωμένης οικονομικής δύναμης με αμφίβολης προέλευσης χρήμα. Αγνωστες θα είναι και οι συνέπειες των κυκλωμάτων που θα αναπτυχθούν. Η "προκατάληψη" του κόσμου για τη «ρετσινιά» που ενδεχομένως να αποκτήσει η πόλη μας, που μπορεί να χαρακτηριστεί «φυλακούπολη» με ότι αυτό συνεπάγεται, είναι μεγάλη. Και σίγουρα δεν είναι μεγάλη χωρίς αιτία.

Είναι μία από τις περιπτώσεις, που ίσως άλλα πει το «μυαλό» μας, και άλλα η «καρδιά» μας. Σίγουρα, όμως....
είναι φρονιμότερο να ΜΗΝ το ρισκάρουμε…

Έργα χωρίς νόμιμες διαδικασίες (Α’ ΜΕΡΟΣ)

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Είναι πολλές οι φορές που μια Δημοτική Αρχή βρίσκεται προ διλήμματος να ακολουθεί πιστά τις νόμιμες διαδικασίες που περιγράφονται από τη νομοθεσία ή να «ελίσσεται» γύρω από αυτές με την λογική του σκοπού που αγιάζει τα μέσα.
Ενδεικτικά αναφέρεται σαν παράδειγμα, το πρόβλημα που είχε προκύψει προ μηνών με την καθαριότητα του Δήμου. Έστω, λοιπόν, ότι για την πλήρη και σωστή λειτουργία της, απαιτούνται 10 εργάτες. Και έστω ότι είναι δυνατόν να προσληφθούν μόνο 5. Τίθεται το ερώτημα: Αφήνουμε μόνο 5 εργάτες ακολουθώντας πιστά τη νομοθεσία αλλά εις βάρος της υγιεινής της πόλης ή δημιουργούμε “καυτές” αναθέσεις και έργα αυτεπιστασίας ώστε να πληρωθούν και οι άλλοι πέντε εξασφαλίζοντας όμως τη σωστή λειτουργία στην πράξη?

Το κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.

Στη μία περίπτωση έχουμε την νομιμότητα, τη διαφάνεια και την λεγόμενη «καθαρή» στάση. Η Δημοτική Αρχή επιλέγει να κινείται μεταξύ των ορίων της νομιμότητας , με συνέπεια την ελαχιστοποίηση πολιτικού κόστους που ενδεχομένως να προκύψει από καταγγελίες για παράνομες και αδιαφανείς αναθέσεις έργων. Στο βωμό όμως της νομιμότητας αυτής, πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι να μην πραγματοποιείται μια απαραίτητη -για το Δήμο –εργασία οπότε και ζημιώνονται στην πράξη οι δημότες. Σε περίπτωση δε επιτακτικών αναγκών όπου η δημοτική αρχή αναγκάζεται να «υποκύψει» στην προφορική ανάθεση για εκτέλεση εργασιών βρίσκεται προ του γεγονότος να οφείλει πληρωμές σε εργολάβους/υπαλλήλους κλπ που δεν δύναται να εξοφλήσει με νόμιμες διαδικασίες, οπότε και αυτοί μένουν απλήρωτοι.

Στην άλλη περίπτωση, έχουμε την επιλογή για μέγιστη αποτελεσματικότητα, κινητήρια δύναμη το σκοπό που αγιάζει τα μέσα (εις βάρος των «μέσων»). Η Δημοτική Αρχή επιλέγει να παράγει έργο, την ώρα που το θέλει, με τον τρόπο που κρίνει πιο αποτελεσματικό, χωρίς όμως να συμμορφώνεται με τις νομότυπες διαδικασίες που πολλές φορές στέκονται πρακτικά εμπόδιο στο δρόμο αυτόν, έχοντας όμως και τα κότσια να αναλάβει τις ευθύνες της αν και όποτε αυτές αναζητηθούν. Έτσι, συνήθως κρίνεται πετυχημένη αλλά επωμίζεται το πολιτικό κόστος που προκύπτει από την έλλειψη νομιμοφροσύνης. Παράλληλα, με τη λογική αυτή και συνήθως κοντά σε προεκλογική περίοδο, επιδίδεται σε μεγάλο αριθμό έργων χωρίς διαφάνεια με σκοπό την ψηφοθηρία και με αποτέλεσμα να μετακυλίονται οφειλές (που δεν δύναται να εξοφληθούν νόμιμα και λόγω οικονομικής αδυναμίας) προς την επόμενη Δημοτική αρχή, χωρίς να υπάρχουν εγγυήσεις ότι και αυτή έχει τη θέληση να τις εξοφλήσει.

Σε ένα Δήμο στην Ελλάδα, και τα δύο είναι ζητούμενα. Απαιτείται νομιμότητα-διαφάνεια αλλά και αποτελεσματικότητα. Πολλές φορές, λοιπόν, τα δύο αυτά χαρακτηριστικά δεν έχουν παράλληλη πορεία. Στο σημείο αυτό είναι που – κατά την προσωπική μου γνώμη – πρέπει η εκάστοτε Δημοτική αρχή να επιζητά την συναίνεση. Μια «συνεννόηση» (λέξη που είναι της μόδας τελευταία) με την αντιπολίτευση ώστε να καλυφθεί ηθικά και πολιτικά στην επιλογή της να μην θυσιάσει την αποτελεσματικότητα στο βωμό της νομιμοτυπίας. Αν φυσικά αυτό δεν γίνει αποδεκτό από την αντιπολίτευση, τότε το κρίμα στο λαιμό της και θα κριθεί για την στάση της. Σε κάθε περίπτωση, όταν το δίλημμα είναι πόλη καθαρή με παράτυπες διαδικασίες ή εμφάνιση αρουραίων με νομιμότητα, δύσκολα κάποιος θα επιλέξει τους «αρουραίους».


Θα ακολουθήσει Β’ μέρος: ο ρόλος της Τεχνικής Υπηρεσίας.

Μύθοι και γλώσσα του σώματος (Α' μέρος)

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Ένα χαμόγελο μπορεί κάποιες φορές να αποτελεί σημάδι ευτυχίας και κάποιες άλλες να είναι δείγμα στιγμιαίας περιφρόνησης.Οι περισσότεροι αποκαλούν "γλώσσα του σώματος" οτιδήποτε δεν συμπεριλαμβάνει λεκτική επικοινωνία. Η ακριβής γνώση της "γλώσσας του σώματος" είναι ουσιαστική για την επιτυχία των διαπροσωπικών σχέσεων, είτε πρόκειται για τον κόσμο των επιχειρήσεων και την πολιτική, είτε για την προσωπική μας ζωή.



Κάποιος που ψεύδεται δεν μπορεί να κοιτάξει το συνομιλητή του κατευθείαν στα μάτια.

Υπάρχει η επίμονη δοξασία ότι οι άνθρωποι με πονηρά μάτια και βλέμμα που αποφεύγει το δικό μας, συνήθως δεν είναι ειλικρινείς.






Το σταύρωμα των χεριών πίσω από την πλάτη αποτελεί μια χειρονομία που δηλώνει ισχύ.

Για πολλά χρόνια οι παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών "μάθαιναν" στον κόσμο να βάζει τα χέρια του πίσω από την πλάτη σε μια χειρονομία που κάποιες φορές αποκαλείται η "στάση του Πρίγκιπα Καρόλου".




Τα άτομα που κατέχουν υψηλή κοινωνική θέση επιδεικνύουν την κυριαρχία τους πάνω στους άλλους, αγγίζοντάς τους συχνά.

Άλλη μια ευρέως αποδεκτή πεποίθηση είναι ότι τα πιο ισχυρά άτομα σε μια κοινωνία (συνήθως άντρες), δηλώνουν την κυριαρχία τους απέναντι στους άλλους αγγίζοντάς τους.





Η ένταση της φωνής υψώνεται όταν τα άτομα που συνομιλούν είναι θυμωμένα είτε ψεύδονται.

Η "μη λεκτική επικοινωνία" σηματοδοτεί αρκετές φορές με αξιόπιστο τρόπο την προσπάθεια απόκρυψης της αλήθειας.







Δεν μπορείς να εμπιστευτείς έναν πολιτικό ή πωλητή που μιλάει πολύ γρήγορα.

Η πεποίθηση ότι η ταχύτητα στην ομιλία και η εξαπάτηση συμβαδίζουν είναι ευρέως διαδεδομένη και πολύ ανθεκτική στο χρόνο.






Harvard Business School