Aλλαξε τον κόσμο, το έχει ανάγκη

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009


Με ποιόν δε θα καθόταν ο δίκαιος
αν ήτανε να βοηθήσει έτσι το δίκιο;

Ποιο γιατρικό θα 'ταν πολύ πικρό
για τον ετοιμοθάνατο;

Τι βρωμιά δε θα 'κανες
τη βρωμιά για να τσακίσεις;

Αν επιτέλους μπορούσες τον κόσμο ν' αλλάξεις, δεν θα
καταδεχόσουν να το κάνεις;Ποιος είσαι;

Βυθίσου στο βούρκο
αγκάλιασε το φονιά, όμως
άλλαξε τον κόσμο: το 'χει ανάγκη.

Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν' αλλάξεις:
Οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως
την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε.

[b. brecht]

Δημαρχοκεντρικό ή "Συμβουλοκεντρικό"?

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009


Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που άκουσα δημοσιογράφο γνωστού τοπικού τηλεοπτικού καναλιού να χαρακτηρίζει ως «δημαρχοκεντρικό» το σύστημα της Αυτοδιοίκησης που ισχύει στην χώρα μας και ομολογώ ότι συμφωνώ με τη διαπίστωση αυτή. Ο Δήμαρχος ενός Δήμου – με το ισχύον σύστημα – έχει συγκεντρωμένες σχεδόν όλες τις εξουσίες και αρκείται στο να διατηρεί την «επιρροή» του στους δημοτικούς συμβούλους του συνδυασμού του ώστε αυτοί να δίνουν την απαιτούμενη πλειοψηφία στις προτάσεις του.

Το «δημαρχοκεντρικό» αυτό σύστημα που έχει καθιερωθεί εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας, έχει εγκαταλειφθεί προ πολλού στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Το δόγμα του «ενός ανδρός αρχή» έχει ξεπεραστεί και τη θέση του έχει πάρει η ανάγκη για σύνθεση απόψεων, για συλλογικές λειτουργίες, για διαφάνεια και συνυπευθυνότητα. Στις χώρες αυτές ο Δήμαρχος εκλέγεται με χωριστό ψηφοδέλτιο με απόλυτη πλειοψηφία και τα Δημοτικά Συμβούλια εκλέγονται από ξεχωριστά (παραταξιακά) ψηφοδέλτια με απλή αναλογική. Το σύστημα της απλής αναλογικής καθιστά - επί της ουσίας – σχεδόν αδύνατη την απόλυτη πλειοψηφία μιας παράταξης.

Σαν αποτέλεσμα του συστήματος αυτού, οι αποφάσεις προκύπτουν μετά από συνεχή και εξαντλητικό διάλογο, μέσα από αναγκαστική σύνθεση απόψεων, με υποχρεωτική μερική – τουλάχιστον - συναίνεση. Το Δ.Σ. καθίσταται κυριολεκτικά κυρίαρχο όργανο και ο Δήμαρχος -σαν εκτελεστικό όργανο και μόνο - δεσμεύεται να υλοποιήσει τις αποφάσεις του Δ.Σ. Παράλληλα, δίνεται η δυνατότητα στον κάθε δημότη να ψηφίσει (σταυρό) για Σύμβουλο κάποιον που με το ισχύον σύστημα δεν θα μπορούσε, παρά μόνο αν ανήκε στον συνδυασμό του υποψηφίου Δημάρχου που υποστηρίζει. Τέλος, με την απλή αναλογική, αποτυπώνεται με τον πιο αντικειμενικό τρόπο η «λαική βούληση» η οποία αναμφισβήτητα αλλοιώνεται με την χρήση του «πλειοψηφικού» συστήματος που ισχύει προς το παρόν.

Σε μία περίοδο που όλοι συμφωνούμε πως η συναίνεση είναι προαπαιτούμενη σε κάθε επίπεδο της πολιτικής, έχει έρθει η ώρα να κάνουμε βήματα προόδου αντί να μένουμε στάσιμοι. Οι πολιτικοί επιζητούν συναίνεση, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, αλλά σπάνια την επιδιώκουν, σύμφωνα με τις πράξεις τους. Η αλλαγή του συστήματος σε απλή αναλογική είναι ίσως το πρώτο βήμα που θα τους ανάγκαζε να αλλάξουν τα πλάνα τους.

Ποινικοποίηση Δημοσίου βίου

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Ένα από τα πλέον δύσκολα φιλοσοφικά ζητήματα που έχουν τεθεί προς διερεύνηση, με ηθικές, πολιτικές αλλά και νομικές προεκτάσεις, είναι ο προσδιορισμός των ορίων της ποινικοποίησης του δημοσίου βίου.

Ποιο είναι το όριο μεταξύ της «αγενούς» κριτικής και της συκοφάντησης πολιτικού αντιπάλου? Ποιο το όριο μεταξύ της ηθικής «ασυλίας» και της ατιμωρησίας? Ποιο το όριο μεταξύ της ελευθερίας και της προσωπικής (νομικής) προστασίας?

Είναι πολλές οι φορές που έχουμε γίνει μάρτυρες άκρατης ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής ακόμα και με στόχο την προκατασκευή ενόχων όπως, όμως, είναι και πολλές οι φορές που στην επίκληση της αποφυγής της (ποινικοποίησης) διαπράττονται πολιτικά εγκλήματα χωρίς αναστολή.

Η αποδοχή ενός κοινού σημείου αναφοράς, ως ενός κοινά αποδεκτού συστήματος αξιών, είναι πολύ δύσκολη λόγω κυρίως της έλλειψης σαφήνειας των ηθικών αλλά και επιστημονικών κοινωνικών κανόνων. Στα πλαίσια που είναι τελείως υποκειμενικό – για τον καθένα μας - το όριο πέρα από το οποίο έχουμε προσβλητική συμπεριφορά ατόμου ή θεσμού και με δεδομένη την διάσταση μεταξύ ηθικών και συνταγματικών αξιών, είναι τελείως υποκειμενική και η κρίση περί σωστής ή λανθασμένης ποινικοποίησης.

Προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα ότι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις πρέπει να γίνονται πάνω στα πραγματικά προβλήματα ενός τόπου, με βάση τα γεγονότα, τις ιδεολογικές θέσεις και την ουσιαστική διάθεση για επίλυσή τους. Τόσο οι συκοφαντίες και ύβρεις όσο και οι ποινικές διώξεις οδηγούν μόνο σε αποπροσανατολισμό και νοσηρό πολιτικό κλίμα. Οι δημοκρατικές παραδόσεις και κατακτήσεις της ιστορίας μας επιβάλλουν ξεκάθαρα να μην ποινικοποιείται η πολιτική ζωή.

Ορεστιάδα

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

(Διονυσίου-Πλούταρχος)

Φίλε συγνώμη, κάπου σε ξέρω
Κάπου σε έχω ξαναδεί
Είμαι καινούργιος στη μονάδα
Παλιοσειρά φαίνεσαι εσύ
Μήπως σε ξέρω απ’τη Γλυφάδα
Σε κάποια κόντρα βραδινή;

Δεν κάνεις λάθος
Κι εγώ σε ξέρω
κι ας άλλαξες τόσο πολύ
Σ’ένα μπαράκι σε θυμάμαι
Με μια ψηλή μελαχρινή

Είμαστε στην Ορεστιάδα
Σκοπιά στην πρώτη την γραμμή
Εδώ τελειώνει η Ελλάδα
Μα δεν τελειώνει κι ή ζωή


Λιτότητα ή Ανάπτυξη?

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009


Είναι πλέον δεδομένη η απαίτηση της Ευρωπαικής Επιτροπής για εφαρμογή άμεσων μέτρων από την πλευρά της χώρας μας ώστε να μειωθεί δραστικά το δημοσιονομικό έλλειμμα εντός του 2009 (στα πρότυπα της Γαλλίας). Σε περίπτωση που ακολουθήσουμε την συνταγή αυτή αποκλειστικά, χωρίς παράλληλη έμφαση στην ανάπτυξη, θεωρείται σίγουρο ότι θα πρέπει να περιμένουμε νέο κύμα αυξήσεων φόρων κλπ με αποτέλεσμα να καταστεί ακόμα πιο δυσχερής η επιβίωση των επιχειρήσεων της χώρας μας, μικρών και μεγάλων, που σαν συνέπεια θα έχει την περαιτέρω μείωση των θέσεων εργασίας (αύξηση της ανεργίας). Σε μία εποχή όπου ο Τουριστικός, κατασκευαστικός, χρηματοπιστωτικός, και εξαγωγικός κλάδος περνάνε ήδη το κατώφλι της κρίσης, το ποσοστό της ανεργίας θα αυξηθεί σαν αποτέλεσμα της μείωσης της απασχόλησης. Ετσι, η Ελληνική οικονομία βραχυπρόθεσμα μπορεί να έχει πετύχει τον άμεσο στόχο της, θα γίνει καλό παιδί στην Ευρώπη, αλλά μακροπρόθεσμα θα γονατίσει οικονομικά, παρόλο που με τη μείωση του ελλείμματος θα αποκτήσει λογικά μεγαλύτερη πιστοληπτική ικανότητα.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, σε μια εποχή που οι επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι αλλά ακόμα και το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκονται στα πρόθυρα κρίσης, είναι το μεγάλο ζητούμενο η άμεση μείωση του ελλείμματος? Μήπως η Ευρώπη, μετά από προτροπές της Γερμανίδας Καγκελαρίου – που ενδιαφέρεται να σώσει τα χρήματα των πολιτών της Γερμανίας και μόνο για λόγους δημοτικότητας – σταμάτησε να ενδιαφέρεται για το όραμα του ΓαλλοΓερμανικού άξονα, για μια δυνατή και ενωμένη Ευρώπη? Μήπως με την κοντόφθαλμη – κατά τη γνώμη μου – λογική της, οδηγούμαστε σε οικονομική καταστροφή αντί για διέξοδο?

Στο σημείο αυτό θα συμφωνήσω με γνωστούς οικονομολόγους που είναι της γνώμης ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να σταματήσουν την προσκόλληση στην δημοσιονομική λιτότητα που ακολουθούν μέχρι τώρα. Πρέπει να δοθεί άμεσα παράταση για την μείωση του ελλείμματος των χωρών της Ευρωζώνης. Είναι καιρός να δοθεί προτεραιότητα στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και πίεση προς τον ιδιωτικό τομέα για επενδύσεις, χρηματοδοτούμενες από επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές και όχι λιτότητας. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια την ραγδαία αύξηση της ανάπτυξης που με τη σειρά της θα φέρει (έστω και σχετικά) μακροπρόθεσμα και την μείωση του ελλείμματος. Κυρίως όμως θα δώσει οξυγόνο στους εργαζόμενους που δεινοπαθούν.

Θα δείξει.

Η γλώσσα του βλέματος

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

«...Εχετε παρατηρήσει τα μάτια του προδότη, του επίορκου, του ψεύτη, του δόλιου, του υποκριτή, του θεομπαίχτη.

Είναι βλέμματα πλάγια, λοξά. Κοιτάνε πάντα στο χώμα αλλά νιώθεις ότι βρίσκοντας κι εκεί μια αντίδραση γωνιάζουν και ανεβαίνουν ύπουλα και σε χτυπούν πισώπλατα.

Παρατηρήστε τα μάτια του επιπόλαιου, του φαφλατά, του παραμυθά, του ρήτορα της δεκάρας αλλά και του ψευδοπροφήτη, του αερολόγου οραματιστή, δεν διαφέρουν γιατί δεν έχουν βάθος. Είναι σαν να χορεύουν εκτός αυλαίας και συνάμα σαν να εκλιπαρούν να τα πιστέψεις γιατί άλλο τρόπο να κρατηθούν στα πράγματα δεν έχουν από τις φαντασμαγορικές εκλάμψεις τους.

Δείτε τα μάτια της μάνας που αποχαιρετά τον γιο που ξενιτεύεται. Διακρίνεις ένα βαθύ τρόμο, ένα σκοτεινό υπονοούμενο που ξεπηδά πίσω από το επιφανειακό γελούμενο δάκρυ.

Και δείτε τα μάτια της μάνας που κηδεύει παιδί. Ενας ωκεανός φωτός ορμάει να ξεβράσει στον κόσμο πεθαμένη την ωδίνη του τοκετού και να γίνει στην παραλία του σύμπαντος έρεβος.

Και είναι τα βλέμματα του βαριά άρρωστου φίλου που υποπτεύεται την αλήθεια και σε κοιτά επί ώρες χωρίς να μιλά αλλά εκλιπαρώντας και ικετεύοντας με ένα πελώριο ερωτηματικό λες και απαιτεί να μάθει και συνάμα ελπίζοντας να μη μιλήσεις αν πρόκειται να βεβαιώσεις τους φόβους του (...)

Εχετε συχνά στη βιασύνη της καθημερινής σας μέριμνας παρατηρήσει τα βλέμματα των παιδιών των φαναριών. Πόση λύπη αλλά και πόση σκληρότητα μαζί συνυπάρχουν;

Αλλά και σε κάτι Ασιάτες μεσήλικες που με ταπεινωμένο βλέμμα, γεμάτο βουδιστική εγκαρτέρηση, σας προσφέρουν μια ανθοδέσμη;

Μπορείς πάλι να ξεχάσεις το βλέμμα του τοξικομανούς που σε πλησιάζει αξύριστος, παλικάρι είκοσι χρόνων, απλώνει το χέρι του, ενώ η φωνή σφυρίζει. Βλέμμα απελπισίας, πλήρους αυτοεξευτελισμού και κραυγαλέου πανικού.
Μπορείς να ξεχάσεις τα παιδικά μάτια πίσω από τα συρματοπλέγματα ή τα κάγκελα φυλακών, που κρέμονται, τα βλέμματα, από τα βλέμματα των περαστικών και ετάζουν καρδίας και νεφρούς;


Ολα αυτά τα βλέμματα δεν είναι φωτογραφικές μηχανές, είναι φωνές ψυχής, είναι εκροές φωτός εσώτερου, είναι φως εκ φωτός που δικάζει και δικάζεται στα σκοτεινά μονοπάτια του συμπαντικού χάους»

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου - από "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"

Εδώ ο κόσμος καίγεται...

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Το πολιτικό σκηνικό που έχει στηθεί τον τελευταίο καιρό στο Δήμο μας εμφανίζει εικόνα ασθενούς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Οι θεατές του έργου - οι δημότες - παρακολουθούν αποσβολωμένοι σαν να μην πιστεύουν στα αυτιά και τα μάτια τους.
Συνεδριάσεις Δημοτικού Συμβουλίου που μετατρέπονται σε πεδία μάχης, με βολές και πυρά ενθεν και ένθεν, με διάφορους στόχους, κάτω απο διαφορετικούς σκοπούς και με μέσα που δεν "αγιάζονται" με τίποτα. Με αποκορύφωμα την τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ. είναι παραπάνω από σαφές ότι η μπάλα έχει χαθεί...



Η συμπολίτευση δείχνει συνεχή σημάδια διάλυσης με τάση αυτά να αυξηθούν, τόσο ως προς τον αριθμό όσο και ως προς την έντασή τους. Τα χτυπήματα από και προς το εσωτερικό της συνεχώς πληθαίνουν. Εικόνες διάσπασης και μαρασμού. Συρρικνωμένη και αναγκασμένη να κινείται συνεχώς σε στενά πλαίσια που επιβάλλει η έλλειψη αυτοδυναμίας, ασχολείται περισσότερο με την σκακιέρα παρά με την ουσία. Αποκορύφωμα η έκφραση του Δημάρχου ότι μπορεί στο τέλος να μείνει μόνος του ή ακόμα και ο Δήμος να μείνει χωρίς αυτον...

Η αντιπολίτευση εκμεταλλευόμενη εξαρχής τις διασπαστικές τάσεις που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό της συμπολίτευσης, προσπαθεί εναγωνίως να φέρει προ τετελεσμένου γεγονότος την δημοτική αρχή. Μέσα σε ένα συνοθύλευμα ανθρώπων που μέχρι πρότινος αποτελούσαν θανάσιμους εχθρούς και μέ διασπαστικές τάσεις να υπάρχουν έντονες στο εσωτερικό της αλλά να κρύβονται επιμελώς, ασχολείται σχεδον αποκλειστικά με ένα αέναο κυνήγι μαγισσών, μακριά απο ουσιαστικό αντιπολιτευτικό λόγο.



Κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης - σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί - οι δημότες αδιαφορούν πλήρως για το αν έγινε με νομότυπο τρόπο η εκλογή των προέδρων, των επιτροπών και των εκπροσώπων, αηδιάζουν με τα παιχνίδια σας, διασκεδάζουν με τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιείτε και ντρέπονται για τον ευτελισμό των συνεδριάσεων σας. Σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που παντού αλλά ειδικά στην περιοχή μας χρειάζονται νέες θέσεις εργασίας, που απαιτούνται βασικά έργα υποδομής, που εκλείπουν τα έργα πνοής και ανάπτυξης και που αναζητούνται ιδέες και σωστή οργάνωση εσείς αναλίσκετε πολύτιμο χρόνο εις βάρος του Δήμου αντί προς όφελός του.

Αδιαμφισβήτητα, όλοι μαζί, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, διαθέτετε την εμπειρία που απαιτείται για να δώσετε ώθηση στο Δήμο. Επίσης διαθέτετε και τις ικανότητες και αυτό έχει αποδειχθεί ακόμα και μέσα από τα λάθη του καθενός σας. Αυτό που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσετε ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος σας για το καλό αυτών που σας εξέλεξαν στις θέσεις σας, όποιες και να'ναι αυτές. Ρόλος της συμπολίτευσης είναι να παράγει έργο. Ρόλος της αντιπολίτευσης είναι μεν να ελέγχει αλλά και να προβάλλει συνεχώς εναλλακτικές προτάσεις.

Επιτέλους αναθεωρείστε τη στάση σας, για το καλό το δικό σας αλλά πάνω από όλα για το καλό αυτού του τόπου...

Αφιερωμένο στην Αντιπολίτευση (Ορ/δας)

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
................................
O ουρανός είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές
το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές
....................................
Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας



Στίχοι, μουσική: Δ.ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Αφιερωμένο στη Συμπολίτευση (Ορ/δας)

Είχα είχα μια αγάπη αχ καρδούλα μου
που 'μοιαζε συννεφάκι συννεφούλα μου
σαν συννεφά συννεφάκι φεύγει ξαναγυρνάει
μ' αγαπάει τη μια την άλλη με ξεχνάει
......................................
Συννεφούλα συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ
και τριγύρνα μ' όσους θέλεις κάθε βράδυ
δεν αντέχω δεν αντέχω άλλο να 'μαι μοναχός
μ' αγαπάς τη μια και με ξεχνάς την άλλη



Στίχοι,μουσική: Δ.Σαββόπουλος

Καιρός να εκμεταλλευτούμε την κρίση

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Μια γρήγορη επισκόπηση του ξένου Τύπου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η χώρα μας εμφανίζεται διεθνώς σαν ο «μικρός ασθενής» της Ευρωζώνης. Σε οικονομικό επίπεδο, η Ελλάδα παρουσιάζεται γραφειοκρατικά βραχυκυκλωμένη, υπερχρεωμένη, μη ανταγωνιστική, σε τροχιά αύξησης της ανεργίας και στα πρόθυρα της αποχώρησης ή αποπομπής της από την Ζώνη του Ευρώ. Σε πολιτικό επίπεδο, αναφέρεται ως μια χώρα στατική και καθηλωμένη, με μια κυβέρνηση που διαθέτει ισχνότατη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, και που διστάζει (αναβάλλοντας διαρκώς) να προχωρήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις (για την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας) εν μέσω μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας και παρατεταμένης ύφεσης. Αλλά και η αντιπολίτευση ελέγχεται ως καταγγελτική και στείρα, διότι πεισματικά κάνει μόνο ζοφερές επισημάνσεις χωρίς αντιπροτάσεις, οι οποίες αναπαράγονται από τα διεθνή μέσα επιβεβαιώνοντας την ήδη προβληματική μας εικόνα.

Παρά τις θελκτικές διαφημίσεις του ΕΟΤ, οι ξένοι θυμούνται μόνο τις πυρκαγιές του 2007, τα σκάνδαλα (Ζίμενς, Βατοπέδι), τις καταλήψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, την καταστροφική μανία των κουκουλοφόρων, τη συμφόρηση στα κέντρα των μεγάλων πόλεων, τα μπλόκα των αγροτών, τις απαγωγές ευκατάστατων επιχειρηματιών και την επανεμφάνιση της τρομοκρατίας. Αυτά και άλλα ενισχύουν την αντίληψη ότι η Ελλάδα είναι ένα «αποτυχημένο κράτος». Και ενώ εμείς αντέχουμε τις αβάστακτες κοκορομαχίες πολιτικών και δημοσιογράφων στην τηλεόραση, το κόστος της αρρυθμίας, της ανομίας και της ατιμωρησίας γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Διότι η διαστρεβλωμένη (κατά τη γνώμη μου) εικόνα μας σίγουρα μειώνει τον εισερχόμενο τουρισμό και τις ξένες επενδύσεις και συντείνει στην περαιτέρω αύξηση των επιτοκίων εξωτερικού δανεισμού, ο οποίος κρίνεται απαραίτητος για τη στήριξη της οικονομίας μας. Κυριολεκτικά, δηλαδή, πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο όλοι καθόμαστε.

Τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει για να σταματήσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο της κακοδαιμονίας; Σε μια εποχή όπου οι εβδομαδιαίες δημοσκοπήσεις έχουν ανακηρυχθεί ως ρυθμιστές της συμπεριφοράς των πολιτικών μας κομμάτων, είναι καιρός για όλους τους πολίτες να εκφράσουν καθαρά τη γνώμη τους. Μια κυβέρνηση, που λειτουργεί κάτω από το φάσμα της φημολογίας για αιφνιδιαστικές και κυλιόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, να σχεδιάσει, να νομοθετήσει και να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που ανεβοκατεβάζουν τους τόνους και τις παρεμβάσεις τους ανάλογα με τα ποσοστά αποδοχής τους από τον κόσμο, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι είναι και αυτά συνυπεύθυνα για την αντιμετώπιση της κλιμακούμενης κρίσης. Επομένως, ελπίδα μου είναι ότι τα ποσοστά όλων των κομμάτων στις μελλοντικές δημοσκοπήσεις θα συνεχίσουν να μειώνονται ισόποσα, και ότι στην κορυφή των προτιμήσεων θα αναρριχηθεί το «κανένα».

Σε μια εδραιωμένη δημοκρατία η συχνή προσφυγή στις κάλπες καταλήγει στη δημαγωγία και την παροχολογία εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Σε περίοδο μάλιστα μεγάλης κρίσης μπορεί να έχει μοιραία αποτελέσματα. Οι πολίτες της χώρας μας δεν πρέπει να περιμένουν παθητικά σε κάποια γωνία για να συμπεριληφθούν στο δείγμα του άλφα ή βήτα δημοσκοπικού οργανισμού. Αντιθέτως, πρέπει να τονώσουμε τη σχετικά υποτονική κοινωνία μας των πολιτών. Για παράδειγμα, η ώρα έφτασε να δημιουργηθεί και να συντηρηθεί ένα μη κρατικό, μη κερδοσκοπικό κέντρο αξιολόγησης των δραστηριοτήτων δημόσιων (γιατί όχι και ιδιωτικών) οργανισμών και των λειτουργών τους. Εξυπακούεται ότι η αξιολόγηση και η δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων θα θέτουν τους αξιολογούμενους ενώπιον των ευθυνών τους.

Οι πολιτικοί θα μπορούσαν να αξιολογούνται για το ποσοστό συμμετοχής τους στις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου, την παραγωγή νομοθετικού έργου, την πειστικότητα και τεκμηρίωση των απόψεών τους, και τον «δείκτη ρουσφετολογίας» που επιδεικνύουν. Για τα μέσα ενημέρωσης, συγγενή με τη δημοσιογραφία πανεπιστημιακά τμήματα –καθώς και το προτεινόμενο κέντρο αξιολόγησης– πρέπει σύντομα να καθιερώσουν ένα «δείκτη κιτρινισμού» και να δημοσιοποιούν, χωρίς εξαρτήσεις πλέον στην εποχή του Ιντερνετ, τους πρωταθλητές της κακοποίησης της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Η μεθοδολογία της ποσοτικής και ποιοτικής ανάλυσης περιεχομένου είναι διεθνώς καθιερωμένη και τα κριτήρια της εκάστοτε αξιολόγησης μπορούν να προσδιορίζονται από αντιπροσωπευτικές επιτροπές των επιμέρους φορέων. Είναι καιρός, επίσης, ο χώρος της ανώτατης παιδείας να γίνει αντικείμενο πρόσθετης αξιολόγησης από εξωπανεπιστημιακούς φορείς σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.



Δεν είμαστε μια κοινωνία αγγέλων. Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό, όλες οι υπόλοιπες κοινωνίες του κόσμου επιδίδονται στο παιχνίδι της προώθησης προσωπικών και κομματικών συμφερόντων. Αλλά, σε περιόδους μεγάλης κρίσης, μια ώριμη κοινωνία πρέπει να βρίσκει τη δύναμη να συσπειρώνεται για να επιβιώσει. Μετά την καταστροφή το 1922, και την εισροή 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων από τη Μικρά Ασία, έγινε από τις κυβερνήσεις της δεκαετίας του 1920 μια συγκλονιστική προσπάθεια απορρόφησης και αποκατάστασης όλων των εκτοπισμένων του τραγικού πολέμου. Τον Οκτώβριο του 1940, παρά το γεγονός ότι μας κυβερνούσε το αυταρχικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά, μπροστά στην απειλή της εισβολής από τις δυνάμεις της φασιστικής (τότε) Ιταλίας, ενωθήκαμε σαν μια γροθιά για να αναχαιτίσουμε και να νικήσουμε τους εισβολείς. Και πάλι το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την κατάρρευση της δικτατορίας του Ιωαννίδη, σταθήκαμε όρθιοι, όλοι μαζί, στην επώδυνη διαδικασία μετάβασης στην εδραιωμένη δημοκρατία, που κορυφώθηκε με την ένταξη της χώρας μας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δυστυχώς, μετά την απελευθέρωσή μας από τον ναζιστικό ζυγό το 1944, κυριολεκτικά αιματοκυλήσαμε την πατρίδα μας με ένα αδελφοκτόνο εμφύλιο, οι πληγές του οποίου σημάδεψαν βαθιά τη μεταπολεμική μας ιστορία. Το μεγαλύτερο λάθος των πολιτικών μας δυνάμεων σήμερα θα ήταν να υποτιμήσουν το μέγεθος της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Δεν είναι καιρός τώρα για δημοκοπίες, λεονταρισμούς και λαϊκισμούς. Είναι η ώρα να συσπειρωθούμε και να αντιληφθούμε ότι είτε θα επιπλεύσουμε όλοι μαζί είτε θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Το παράδειγμα του συναινετικού και συμφιλιωτικού λόγου του Μπαράκ Ομπάμα, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, θα πρέπει να εμπνεύσει και τους δικούς μας πολιτικούς. Κάτω από την αυστηρή αλλά και προσγειωμένη επιτήρηση όλων των Ελλήνων θα τα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε και αυτήν τη μεγάλη κρίση.

Tου Θεοδωρου Κουλουμπη*